Μιά εικόνα, χίλιες λέξεις ...

Διαβάζω κάθε μήνα τα νέα από το χωριό του πατέρα μου και την ευρύτερη περιοχή στην τοπική εφημεριδούλα στην οποία είμαι συνδρομητής. Στο τελευταίο φύλλο μια φωτογραφία της δεκαετίας του 1950 ή του 1960 με εννέα κοριτσάκια κίνησε το ενδιαφέρον μου. Το κείμενο που τη συνόδευε, μια ρομαντική νοσταλγική αναδρομή στα παιδικά χρόνια της αθωότητας που έφυγε, περιγράφει τι αέγιναν τα κοριτσάκια.

Από τις εννέα, μία είναι μετανάστρια και μια άλλη έμεινε νοικοκυρά. Οι άλλες επτά δούλεψαν και συνταξιοδοτήθηκαν από το Δημόσιο ή από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ). Έζησαν το όνειρο της μεταπολεμικής Ελλάδας, κατέκτησαν μια θέση στο Δημόσιο. Και συνέβαλαν, χωρίς να το θελουν φυσικά και χωρίς να φταίνε, στη μετατροπή του ονείρου αυτού σε εφιάλτη για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αναρωτιέμαι τι θα γράψουν τα εγγόνια τους όταν (και αν) φτάσουν στη συνταξιόδοτηση ...