Τα τρία αδέλφια

Το εστιατόριο του πατέρα μου ανήκε στον ίδιο και στα δύο του αδέλφια. Ο πρεσβύτερος, ο Νίκος ήταν ο γενικός διαχειριστής. Ο δεύτερος, ο Μιχάλης ήταν στην κουζίνα. Και ο πατέρας μου ο Μανώλης, ο νεώτερος, ήταν επί της υποδοχής (ο maître d'hôtel θα λέγαμε σήμερα).

Ο θείος Νίκος πέθανε όταν ήμουν μικρός, μόλις που τον αχνοθυμάμαι. Ήταν εκείνος που με τη στιβαρή του διαχείριση δημιούργησε την επιχείρηση και την κράτησε κερδοφόρα μέχρι το θάνατό του. Κρατούσε τους λογαρισμούς αυστηρότατα και όλοι τον σεβόντουσταν και τον υπάκουαν. Μετά τον θάνατό του ο θείος Μιχάλης και ο πατέρας μου μοιράστηκαν το βάρος της διαχείρισης. Ο θείος κρατούσε το μαγαζί από το πρωί μέχρι το απόγευμα και ο πατέρας μου από το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα ή και παραπάνω.

Θυμάμαι τον θείο Μιχάλη στο ταμείο να κάνει λογαριασμούς, κυρίως προσθέσεις δεκάδων αριθμών, με ταχύτητα που μου φαινόταν ασύληπτη. Και το αποτέλεσμα ήταν πάντα σωστό. Μερικές φορές μου ζητούσε να ελέγξω τους λογαρισμούς και παρόλο που ήμουν καλός στα μαθηματικά μου έπερνε πολύ περισσότερο χρόνο. Δεν ξέρω αν είχε βγάλει όλο το δημοτικό. Εγώ τότε ήμουν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου.

Η συνεργασία των αδελφών είχε βέβαια τα προβλήματά της αλλά οι σχέσεις τους επικεντρωνόταν πάντα στο συμφέρον του «μαγαζιού» και στην εξυπηρέτηση του «πελάτη». Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Νίκου αποχώρησε και ο πατέρας μου από την επιχείρηση για λόγους υγείας και λίγο μετά το κτήριο* κατεδαφίστηκε. Πρόσφατα διάβασα ότι το ΤΣΜΕΔΕ στο οποίο ανήκε το οικόπεδο, το παραχώρησε στο ΤΕΕ το οποίο και θα κατασκευάσει εκεί τα κεντρικά του γραφεία.

* Το κτήριο είχε στεγάσει το υπηρετικό προσωπικό και τους σταύλους της ακολουθίας του Όθωνα όταν είχε φτάσει στην Ελλάδα - ο ίδιος έμεινε λίγο πιό πάνω στν Πλατεία Κλαυθμώνος σε ένα κτήριο το οποίο διατηρείται ακόμη.