Βοηθός σερβιτόρου

Ένα από τα πρώτα μου επαγγέλματα ήταν βοηθός σερβιτόρου. Έμαθα τη δουλειά το καλοκαίρι του 1963 σε ηλικία 9 χρονών. Πέρασα μιαν ολόκληρη βάρδια (12 το μεσημέρι με 3 το απόγευμα) παρακολουθώντας τους άλλους να εξυπηρετούν. Την επομένη έπιασα δουλειά.

Κρατώντας μια καθαρή πετσετούλα για να καθαρίζω τα τραπέζια από τα ψίχουλα, έφερνα τον κατάλογο, ψωμί, νερό και μαχαιροπήρουνα στον πελάτη μόλις καθόταν. Ο σερβιτόρος έπερνε την παραγγελία και εγώ φρόντιζα για τα ποτά, μπύρα, κρασί ή αναψυκτικό. Αν δεν έπερνε ποτό ο πελάτης έπρεπε να φροντίζω να έχει πάντα νερό.

Η πιό εντονη στιγμή από την καριέρα μου ως βοηθός ήταν όταν ένας πελάτης με φώναξε και μου είπε με απότομο τρόπο να πω σε κάποιον που καθόταν απέναντι του να σταματήσει να κουνά νευρικά το πόδι του. Ξεκίνησα να πηγαίνω προς τον «νευρικό» χωρίς να ξέρω τι θα πω και ενώ έφτασα εκεί με ταχυπαλμία και μούσκεμα στον ιδρώτα ... ο «νευρικός» σταμάτησε ως δια μαγείας να κουνά το πόδι του ... Πόσες φορές αγωνιούμε για καταστάσεις που επιλύονται χωρίς τη δική μας παρέμβαση ...

Ένα πράγμα που έμαθα επίσης στο εστιατόριο ήταν ότι πράγματι ο πελάτης έχει πάντα δίκαιο. Άλλο πράγμα να το λες θεωρητικά και άλλο να το έχεις ζήσει στο πετσί σου. Μπορείς να είσαι τέλειος για χρόνια και να χάσεις έναν πελάτη από μια στιγμή απερισκεψίας όταν θα προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Μεγάλο σχολείο το εστιατόριο για τις σχέσεις με τους πελάτες.